آیت الله جوادی آملی :
یک روز مهمان مقام معظم رهبری بودم. فرزند ایشان، آقا مصطفی هم نشسته بود که سفره گسترده شد
آیت الله خامنه ای به وی نگاهی کرد وفرمود:شما به منزل بروید.
من خدمت ایشان عرض کردم: اجازه بفرمائید آقازاده هم باشند. من از وی درخواست کرده ام که باهم باشیم.
آقا فرمود: این غذا از بیت المال است! شما هم میهمان بیت المال هستید.
برای بچه ها جایز نیست که بر سراین سفره بنشینند. ایشان به منزل بروند واز غذای خانه میل کنند!
من درآن لحظه فهمیدم که خداوند چرا این همه عزت به ایشان عطا فرموده است!
.
.
.......خدایا! رهبر مهربان و فرزانه ما را در پناه خودت حفظ گردان..آمین.....یاعلی
اسیری سخته..
؛دیشب تا صبح اسیرت بودم ..
ایکاش لحظه های عاشقی توی بیداری بود..
یادش بخیر..
راستی حاجی !
داری میری پیش دوستات منو نمیبری.. ؟!
یه دوستی یه خوابایی برام دیده منتظر تعبیرم!
دلم گرفته شهدا..
.
.
..........اسیری سخته
این طرف مشتی صدف,آنجا کمی گل ریخته
موج, ماهی های عاشق را به ساحل ریخته
بعد از این در جام ما تصویر ابر تیره ای ست
بعد از این در جام دریا ماه کامل ریخته
هر چه دام افکندم آهوها گریزان تر شدند
حال, صدها دام دیگر در مقابل ریخته
هیچ راهی جز به دام افتادن صیاد نیست
هر کجا پا میگذارم دامنی دل ریخته
زاهدی با کوزهای خالی ز دریا باز گشت
گفت: خونِ عاشقان منزل به منزل ریخته
...عمری دیوار بودیم و تکیه گاه رفقا..
اکنون خراب شده ایم و خاک پای رفقا............درانتظار..